Οι παλιές φιλίες πάνε στον παράδεισο (Μικρή ωδή στα 90s)

Με τον Μιχάλη βρεθήκαμε στο ίδιο θρανίο τον Σεπτέμβριο της Γ’ Γυμνασίου το 1994. Όχι από επιλογή όπως θα περίμενε κανείς αλλά από ανάγκη. Ήμασταν βλέπεις οι δυο απόκληροι της τάξης: Εγώ το φυτό, με τις γυαλαμπούκες και τα παλιομοδίτικα ρούχα, στερνοπαίδι μεγάλων γονιών από την επαρχία. Αυτός, παιδί από τις εργατικές κατοικίες της περιοχής, αποφασισμένος να συνεχίσει στο Τεχνικό Λύκειο και να γίνει υδραυλικός, να ξεβουλώνει καμπινέδες και να κερδίζει το μεροκάματο πριν από όλους μας. Παρ’ όλα αυτά -δε θα πω ταιριάξαμε- αλλά συμβιώσαμε από την αρχή περίφημα. Ήμασταν βλέπεις και οι δυο μαλακές καρδιές κι ακόμα και σήμερα αυτό πιστεύω ότι μετράει στον άνθρωπο.