Δανάη Στρατηγοπούλου

Αυτή τη φορά το πήρα απόφαση. Πίστευα ότι δεν θα ενδιέφερε πια αυτή η μουσική. Δεν γίνεται όμως… δεν γίνεται να μην αγγίζει κανέναν, είπα. Γι’ αυτό και αυτή τη φορά επέλεξα ένα τραγούδι το οποίο, κατά την γνώμη μου, έκανε το βινύλιο να «δακρύσει» την ώρα που η βελόνα του γραμμόφωνου χανόταν στις στροφές του δίσκου εκείνου. Η φωνή μαγική. Αυθεντική πνοή παλιάς Αθήνας. Σε μεταφέρει πίσω στην «Μπελ Επόκ» μιας Αθήνας που δειλά δειλά έκανε τα πρώτα βήματά της. Σε μια Αθήνα με άλλο ηχόχρωμα. Με μια ανεμελιά και μια αγνότητα που δεν θα ξαναγυρίσουν.

Η περίπτωση της Δανάης Στρατηγοπούλου είναι μοναδική στον μουσικό κόσμο της Ελλάδας. Μούσα και ερμηνεύτρια του Αττίκ, ήταν μια από τις μεγαλύτερες φωνές του 20ού αιώνα, με 45 χρόνια παρουσίας στα μουσικά δρώμενα και με ρεπερτόριο αξιοζήλευτο. Μα δεν σταμάτησε σ’ αυτήν της την ιδιότητα. Ήταν μεταφράστρια και καθηγήτρια (δίδαξε φωνητική σε ελληνικά ωδεία και ελληνική λαογραφία στο Πανεπιστήμιο της Χιλής). Έγραφε ποίηση από πολύ μικρή και δημοσίευσε αρκετές ποιητικές συλλογές. Συνεργαζόταν επίσης τακτικά με διάφορα έντυπα στα οποία δημοσίευσε δοκίμια, βιβλιοκριτικές, διηγήματα.

Στη συνείδηση του κόσμου όμως η τραγουδιστική της ιδιότητα ήταν αυτή που κυριαρχούσε. Ήταν τόσο επιβλητική η παρουσία της στον κόσμο της μουσικής, τόσο λαμπρό το άστρο της και τόσο μεγάλη η απήχησή της που τελικά (και προς μεγάλη της λύπη) ήταν πάντα για όλους το «αηδόνι του ελαφρού τραγουδιού», η «ιέρεια της μουσικής».

Ακούγοντας λοιπόν αυτό το τραγούδι πάντα αναρωτιέμαι το ίδιο. Να υπάρχουν άραγε άνθρωποι που νοσταλγούν ακόμα, και που δεν έχασαν ποτέ αυτή την αγνότητα;

Βασίλης Χατωνίδης

Tagged: Αττίκ, Δανάη Στρατηγοπούλου, μουσική