Αν ήμουνα περήφανος, όπως παλιά,
θα σ’ άφηνα για πάντα·
όλ’ αυτά που δεν μπορώ καθόλου ν’ αποχωριστώ,
όλ’ αυτά που δεν αξίζουνε ν’ ασχοληθώ μαζί τους, –
Αν χώριζα στα δύο το βασίλειό μου.
Θα ’λεγα:
– Εσύ παίρνεις μαζί σου
εκατό υποσχέσεις, εκατό γιορτές, εκατό
λέξεις. Αυτά μπορείς να πάρεις.
Εγώ κρατώ την παγωμένη αυγή,
εκατό αργοπορημένα τραμ κι εκατό
βρόχινες σταλαγματιές πάνω στις ράγες,
εκατό στενά, εκατό δρόμους κι εκατό
βρόχινες σταλαγματιές, που τρέχαν στο κατόπι μου.
25 Ιουνίου 1934
Αρσένι Ταρκόφσκι
μτφρ. Γιώργος Πινακούλας
Tagged: ποίηση, Αρσένι Ταρκόφσκι, λογοτεχνία
Μεγάλο Βύσμα 
Μπράβο ρε Γιώργαρε. Τι έβαλες πάλι! Πολύ ωμό έτσι όπως ακριβώς πρέπει. Σε αυτήν αφήνει όσα ήταν ανούσια ή δεν πραγματοποιήθηκαν και αυτός φεύγει με τις αναμνήσεις αυτής της σχέσης. Τα είπε όλα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ όμορφο ποίημα φίλε μου.Ψάχνω τη μετάφραση απο το 1935 ευχαριστώ πολύ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Βασίλη, σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο. Νομίζω πραγματικά πως είναι πολύ όμορφο ποίημα και ελπίζω να απέδωσα ένα μέρος απ’ την ομορφιά του πρωτοτύπου με τη μετάφρασή μου. Έχει ιδαίτερη σημασία, κατά τη γνώμη μου, πως αυτό που κρατά ο αφηγητής -αυτό που δεν μπορεί καθόλου ν’ αποχωριστεί, όπως λέει- δεν είναι απλώς οι αναμνήσεις αυτής της σχέσης, είναι η ανάμνηση του πόθου του γι’ αυτή τη γυναίκα: η ανάμνηση εκείνου του παγωμένου πρωινού που περίμενε το τραμ, και το τραμ αργούσε να έρθει και έπιανε βροχή, κι αυτός έτρεχε μέσα στους δρόμους της πόλης βρεγμένος μέχρι το κόκαλο, για να πάει να τη συναντήσει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ανώνυμε, χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα. Κι εγώ από το 1935 το μεταφράζω. Πρέπει να είμαστε συνομήλικοι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!