Δυοχιλιαδεςογδοντατρια IV

Μητροπολιτική Περιοχή 19, 3 Νοεμβρίου 2083

Πολυαγαπημένε μου φίλε D-503,

Δε σου απάντησα αμέσως λόγω της συνηθισμένης πλέον έλλειψης χαρτιού. Αποφάσισα όμως να φτιάξω δικό μου χαρτί και έτσι να είμαι ανεξάρτητος απ’ τις εκάστοτε βουλήσεις της Κυβέρνησης, αφού ήδη έχω βρει τρόπο να προμηθεύομαι μολύβια, όπως σου έγραψα τις προάλλες. Αυτό το χαρτί που βλέπεις είναι το πρώτο αποτέλεσμα των προσπαθειών μου. Είναι ακόμη λίγο σκοτεινό και παχύ, αλλά πιστεύω ότι θα βελτιωθεί στη συνέχεια. Δεν ξέρω επίσης πόσο ανθεκτικό είναι. Ελπίζω να έφτασε στα χέρια σου ακέραιο και να μην καταστράφηκε στο ταξίδι.

Ο Ζ-108 μου τα μάσησε κι εμένα όταν παραπονέθηκα για την καθυστέρηση της αλληλογραφίας. Μου είπε κι εμένα τις δικαιολογίες του, ότι τον παρακολουθούν, ότι θα τον συλλάβουν κ.λπ. Και έκανε όντως τον τρομοκρατημένο. Νομίζω όμως πως αυτό που πραγματικά τον φοβίζει είναι κάτι άλλο. Η όμορφη μικρή που τον συνοδεύει αποκτάει όλο και μεγαλύτερη επιρροή πάνω του. Και όχι μόνο αυτό. Στο λίγο χρόνο που της μίλησα, συνειδητοποίησα ότι είναι φοβερά έξυπνη. Δεν της ξεφεύγει τίποτε, και έχει μάθει ήδη τα κόλπα του ταξιδιού, τις διαδρομές κ.λπ. Ο Ζ-108 αντιλαμβάνεται, νομίζω, πως η μικρή Ιουλιέττα (ή όπως αλλιώς τη λένε) σύντομα θα του φάει τη θέση και πιθανώς θα τον εξοντώσει. Στο βλέμμα της διακρίνονται καθαρά οι αιμοβόρες προθέσεις της. Αυτός όμως είναι τόσο ερωτευμένος μαζί της που δεν μπορεί να της κάνει κακό. Όχι πως αν το προσπαθούσε θα τα κατάφερνε. Φαίνεται πως η μικρή έχει επιβιώσει σε τόσο δύσκολες συνθήκες που δεν τη σταματάει τίποτε, είναι πραγματικά ατρόμητη. Εν ολίγοις, αυτή είναι που με φοβίζει και όχι ο ερωτύλος Ζ-108. Αυτή, πιστεύω, είναι η πραγματική αιτία των καθυστερήσεων στη διανομή της αλληλογραφίας.

Οι αφηγήσεις σου για τη συνάντηση με τη Ζενεβιέβ Μοντρεάκ με καθήλωσαν πλήρως. Έτρεφε λοιπόν παρανοϊκή αγάπη για τον Φωτεινό. Φαντάζομαι ότι μόνο ένας τόσο σπουδαίος συγγραφέας και ένας παθιασμένος άνθρωπος θα μπορούσε να εμπνεύσει τέτοιο πάθος. Δε μου την περιέγραψες όμως εξωτερικά. Ήταν άραγε όμορφη κατά τη νεότητά της; Τι την είχε φέρει κοντά στον Φωτεινό; Μήπως δεν ήταν η εξωτερική ομορφιά της, αλλά κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα της ή κάποια άλλο γνώρισμά της; Ή μήπως ο Φωτεινός αδιαφορούσε γι’ αυτήν και ήταν ο παθιασμένος της έρωτας και η εμμονή της μ’ αυτόν που δημιούργησαν αυτόν τον παράξενο δεσμό; Γράψε μου, αν θέλεις, περισσότερα γι’ αυτό το αλλόκοτο ειδύλλιο. […]

Για τη γνωριμία μου με τη Βάλια, δε θα ήθελα να προβώ σε περισσότερες αποκαλύψεις, παρότι ξέρεις πόσο σε αγαπώ και πόσο θέλω να μοιράζομαι τα πάντα μαζί σου. Υπάρχουν δύο αιτίες γι’ αυτή μου τη σεμνοτυφία. Η πρώτη, και βασικότερη, είναι ότι διαβάζει πάντα όσα σου γράφω και δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ το άγρυπνο βλέμμα της και απ’ τις λογοκριτικές προθέσεις της. Η δεύτερη είναι ότι, ακόμη κι αν με αφήσει να σου γράψω για μας –πράγμα που μπορεί να συμβεί αν συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις–, αισθάνομαι κάποια ντροπή και αμηχανία για τον τρόπο της γνωριμίας μας. Ας πούμε πως αισθάνομαι ότι κάπως μειώνεται η αντρική μου αξιοπρέπεια, γιατί ήταν αυτή που με κυνήγησε και όχι εγώ. Ήταν εκείνη ο θύτης και ήμουν εγώ το θύμα. Επειδή λοιπόν ξέρεις πόσο περήφανος ήμουν πάντοτε για τις ερωτικές κατακτήσεις μου, καταλαβαίνεις, νομίζω, την περίπλοκη ψυχολογική μου κατάσταση. Να, τώρα διαβάζει το γράμμα μου και κουνάει το κεφάλι της. Δεν ξέρω αν θα μου επιτρέψει να το στείλω έτσι ή θα με βάλει να διαγράψω κάποιες απ’ τις παραπάνω λέξεις. Εντάξει, δίνει το πράσινο φως. Αρκεί, λέει, να μη συνεχίσω. Γυναίκες, φίλε μου. Τι να πεις;

Τώρα, σχετικά με τον Μπουλγκάκοφ, είχαμε, μόλις χτες, μια περίεργη εξέλιξη. Ήρθε και με βρήκε στο υπόγειο καταφύγιό μας ένας γάτος με ανθρώπινη ομιλία και τρόπους (και μάλιστα πολύ εκλεπτυσμένους· θύμιζε έντονα μεγαλοαστό του 19ου αιώνα). Μου παρουσιάστηκε ως Βεεμώθ (υποθέτω ψευδώνυμο, αλλά δεν τόλμησα να τον ρωτήσω). Μου είπε ότι ήταν απεσταλμένος του Μπουλγκάκοφ. Μου επανέλαβε τις ίδιες παραληρηματικές περιγραφές για τον νέο κόσμο που χτίζουν στη Μητροπολιτική Περιοχή 28 (πρώην Πράγα): για τους τεράστιους ουρανοξύστες των χιλίων ορόφων, για τα τεχνητά ποτάμια και τις λίμνες κ.λπ. Μου είπε για τους βάρβαρους που έχουν στην υπηρεσία τους, για τις ανέσεις και τις απολαύσεις τους. Και τελειώνοντας μου αποκάλυψε ότι τον έστειλε προσωπικά ο Μπουλγκάκοφ για να με παρακαλέσει να πάω εκεί. Στις υποσχέσεις των όσων θα απολαύσω προστέθηκαν τώρα και οι παρακλήσεις στο όνομα της παλαιάς φιλίας μας. Έχει, λέει, την απόλυτη ανάγκη μου. Χωρίς εμένα δεν μπορεί να κάνει πράξη όσα οραματίζεται. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω (αν βέβαια όλα αυτά είναι αλήθεια), έχει πλέον καταληφθεί από ένα παρανοϊκό σχέδιο, αντίστοιχο των χιτλερικών οραμάτων: θέλει να κατακτήσει όλο τον κόσμο και να επιβάλει σε όλη την ανθρωπότητα την εξουσία αυτών των βαρβάρων, οι οποίοι, υποτίθεται, έχουν αρχαιότερο και καθαρότερο αίμα από εμάς. Ρώτησα λοιπόν τον γάτο τον επονομαζόμενο Βεεμώθ πώς θα μπορούσα να ταξιδέψω εκεί, αφού οι συγκοινωνίες και οι επικοινωνίες είναι, στην πραγματικότητα, κομμένες. Μου απάντησε ότι υπάρχει μία χωροχρονική δίοδος, απ’ την οποία ήρθε και αυτός και η οποία είναι εντελώς ασφαλής και ακίνδυνη. Του ζήτησα μερικές μέρες να το σκεφτώ. Το χειρότερο είναι πως η Βάλια φαίνεται να το σκέφτεται σοβαρά. Θα έχουμε, λέει, καλύτερες συνθήκες ζωής και θα μεγαλώσουμε το παιδί μας σ’ έναν καλύτερο κόσμο. (Ξέχασα να σου πω ότι η Βάλια είναι έγκυος και σύντομα θα φέρει στον κόσμο το πρώτο μας παιδί. Είναι έγκυος δύο μόλις μηνών, αλλά ένας φίλος που ασκεί και καθήκοντα ιατρού στην περιοχή και έχει ξεγεννήσει πολλές γυναίκες τελευταία μάς είπε ότι ο χρόνος της εγκυμοσύνης έχει μειωθεί πάρα πολύ: συνήθως η κύηση διαρκεί τέσσερις με πέντε μήνες και πάντως ποτέ πάνω από πεντέμισι.) Μάταια προσπαθώ να την πείσω ότι όσα λένε ο Μπουλγκάκοφ και ο Βεεμώθ είναι παραληρήματα τρελών και ότι η μετακόμισή μας θα ήταν ένα βήμα στο κενό. Τουλάχιστον πείστηκε να μη φύγουμε πριν γεννήσει. Μέχρι τότε θα σκεφτώ τι θα κάνω. […]

[Συνεχίζεται]

Χρήστος Pistou

Tagged: Χρήστος Pistou, μυθιστόρημα