Ένας ονειροπόλος νεαρός που καταγράφει τα ψάρια στον ποταμό Χάντσον ταξιδεύει στην Αριζόνα προκειμένου να παραστεί στον αρραβώνα του θείου του. Αρνείται να εργαστεί στην οικογενειακή επιχείρηση, αλλά μένει εκεί και συζεί με μια μεγαλύτερή του γυναίκα που μάλλον πάσχει από ελαφράς μορφής σχιζοφρένεια.
Ο Emir Kusturica καταρρίπτει το «Αμερικάνικο όνειρο» σε μια ταινία γεμάτη με όνειρα.
Ένας βαλκάνιος πάει στην Αμερική και σκηνοθετεί την πρώτη του –και τελευταία μέχρι σήμερα– ταινία σε χολιγουντιανό έδαφος κερδίζοντας έτσι τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1993.
Αν και το Arizona Dream δεν είναι μια ταινία για όλα τα γούστα, δεν είναι και απρόσιτη. Οι χαρακτήρες μπορεί στην αρχή να φαίνονται τρελοί και πολύ ιδιαίτεροι, αλλά είναι καθημερινοί άνθρωποι σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Σίγουρα, εάν δεν είχε στο πλευρό του ο Σέρβος σκηνοθέτης τον εκπληκτικό Τζόνι Ντέπ –αποδεικνύει πόσο ταλέντο διαθέτει τόσο στην κωμωδία όσο και στο δράμα– και τη Φαίη Νταναγουέι να βρίσκεται ίσως στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της δεν νομίζω να είχε ελπίδα το τόσο αλλόκοτο σενάριό του.
Η ιδιότυπη αυτή σκηνοθεσία καταφέρνει τελικά να βγάλει στην επιφάνεια αυτό που έχουμε όλοι στο νου μας σαν όνειρο, κάτι από το οποίο πάντα απουσιάζει ο ρεαλισμός, κάτι που πάντα έχει μια δόση τρέλας. Αυτή η «τρέλα» είναι που βγαίνει στην επιφάνεια, εκφραζόμενη μέσα από σουρεαλιστικές λεπτομερειακές εικόνες ανέμελων Εσκιμώων, περιφερόμενων χελώνων, αυτοσχέδιων ιπτάμενων μηχανών και παράφωνων ακορντεόν, τις οποίες ντύνουν ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς με τις έθνικ μελωδίες του και η φωνή του Ίγκι Ποπ σε ένα από τα καλύτερα soundtrack που έχουμε ακούσει ποτέ.
Το soundtrack απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και έγινε ανάρπαστο. Εκτός από την εκπληκτική συνεργασία που είχαν ο Γ. Μπρέγκοβιτς και ο Ι. Ποπ σε στίχους και φωνητικά, μια λίγο πιο τζαζ νότα ήρθε να προσθέσει ο Django Reinhardt στη μουσική της ταινίας με τρία από τα τραγούδια του («You’re Driving Me Crazy», «Minor Swing», «Topsy»).
Αν και στην αρχή είχα κατασταλάξει ότι το τραγούδι που για μένα ξεχωρίζει από το soundtrack είναι το «TV Screen», έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά όλη μέρα «In the death car we are alive…»
Να είστε όλοι καλά να κάνετε όνειρα.
Blackdog
Tagged: ταινία, μουσική, soundtrack
Μεγάλο Βύσμα 
Ξέχασα να σημειώσω ότι το συγκεκριμένο soundtrack το αφιερώνω στον αδελφικό φίλο μου Γιώργο επειδή ξέρω πόσο του αρέσει ο Μπρέγκοβιτς.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πως γίνεται να κάνω like σε σχόλιο? Ευχαριστώ!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ καλή ταινία! Έχει ενδιαφέρον ειδικά η ψυχολόγηση των προσωπικοτήτων των γυναικών… και το soundtrack άπαιχτο φυσικά! έχει επίσης και Iggy Pop (“In The Death Car”)!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ωραίο κείμενο, Blackdog. Μπράβο. Το «In the death car» είναι φοβερό, και οι στίχοι και η μελωδία.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μπράβο Παναγιώτη! Πολύ ωραία ανάρτηση. Τι γίνεται λοιπόν όταν συναντιούνται ο γερόλυκος της ροκ και ο μεγαλύτερος εν ζωή συνθέτης των Βαλκανίων; Απλά μαγεία!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παιδιά ευχαριστώ! Βασίλη μετά από τέτοιες συναντήσεις βγαίνουν ήχοι που φτάνουν στα αυτιά μας και μετά δεν έχουμε λόγια, μόνο συναισθήματα. Να στε όλοι καλά!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!